Μόνιμη Στήλη-In Darkness

Fields Of The Nephilim: “Dawnrazor”
Καλωσήρθατε στο έρεβος των ολοκαμμένων αγγέλων. Η κρίση δεν έχει έρθει για καλή ή κακή μας τύχη, ίσως να θέλει να μας βασανίσει μες την απόγνωση, Αυτός. Είμαστε παρά μόνο πιόνια πολύ αρχέγονων πολιτισμών, είμαστε δημιούργημα μιας περισσευούμενης δύναμης από κάτι τρομακτικά, αρχαίο. Όταν επέλθει η μέγα Κρίση, δε νομίζω να πάει κανείς στο τέλος, στην κόλαση ή τον παράδεισο. Η κόλαση και ο παράδεισος βρίσκονται μέσα στην ψυχή μας, όσο ρημαγμένη κι αν είναι από τις τυχών «αμαρτίες» μας. Όμως κάποιού μουσικού από την Νότια Αγγλία δε του καίγεται καρφί, τριγυρνάει μαζί με την παρέα του στις δίκες του φιλοσοφικές αναζητήσεις. Δεν ανήκει σε καμία θρησκεία, και αυτό είναι που τον κάνει τόσο ξεχωριστό μυαλό. Αυτός είναι ο Carl McCoy, η κινητήρια μηχανή των Fields Of The Nephilim και ο δημιουργός του αριστουργηματικού, “Dawnrazor”.
Το 1984 έγινε η επανάσταση του ατμοσφαιρικού ήχου. Οι Celtic Frost κυκλοφόρησαν το ασύλληπτο “Into The Pandemonium” και οι Fields Of The Nephilim, το “Dawnrazor”. Όλοι έχασαν την γη απ’ τα πόδια τους, οι όροι avantgarde, atmospheric, goth και dark κάνουν την θριαμβευτική είσοδο τους στη ορολογία της τότε μουσικής βιομηχανίας. Όπως είχε πει κάποτε ο καουμπόης(Ο Carl, ντε!) «Κάθε φορά ένας νέος κύκλος ανοίγει.». Τότε άνοιξε ο κύκλος και μας πήρε και μας σήκωσε. Αυτά τα δύο άλμπουμ έκαναν την αρχή, η συνέχεια ήταν ακόμα καλύτερη με πρωταγωνιστές που οι περισσότεροι τους γνωρίζετε.
Το “Dawnrazor” είναι ένα κράμα επιρροών από Black Sabbath (1970-1979), Motorhead και Joy Division. Αυτά τα στοιχεία μαζί με την προσωπικότητα του Καουμπόη, δημιούργησαν την μεγαλύτερη και πιο αινιγματική μπάντα στον σκοτεινό ήχο. Η έμμονη του να βάζει σχεδόν πάντα το μπάσο σαν εισαγωγή των κομματιών, ο πνιχτός ήχος που βγάζουν οι κιθάρες με τις ψυχοφθόρες μελωδίες και η ηγετική μορφή του Καουμπόη είναι κάποια απ’ τα σημαντικότερα στοιχεία του άλμπουμ. Όλα αυτά γυρνάνε γύρω σου σαν να έχεις κάνει ένα απ’ τα καλύτερα μεθύσια σου, έτσι όπως εναλλάσσονται οι ρυθμοί. Τα λιγοστά πλήκτρα είναι τόσο ψυχεδελικά που σε συνδυασμό με την σκοτεινή χροιά της φωνής του Καουμπόη, σχηματίζουν δαιμονικούς εφιάλτες. Νιώθεις την μάχη που δίνει ο πάγος με την φωτιά για την τελική επικράτηση κάποιου, την εκλεπτυσμένη επικράτηση. Έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η μουσική του Καουμπόη, εκλεπτυσμένη και εφιαλτική συνάμα. Έχοντας και τις σκοτεινές μελωδίες να προσδίδουν λιγοστό φως μέσα σε αυτή την παγωμένη αύρα ενός ήλιου που βρίσκεται συνεχώς στο θάνατο του. Τα μελωδικά μέρη ισορροπούν με χειρουργική ακρίβεια με τα σκληρά, δίνοντας στο άλμπουμ την μορφή που του αρμόζει, ένα υπέροχο «δέσιμο». Εγώ δε μπορώ να ξεχωρίσω κανένα κομμάτι. Δε γίνεται, ειλικρινά σας μιλάω. Όσες φορές πήγα να το πράξω, τα έβαζα με τον έρημο τον εαυτό μου που προσπαθούσε να υποτιμήσει κάποια άλλα άσματα. Ακόμα και το τρίλεπτο “The Sequel” το όποιο δεν είναι κανονικό κομμάτι, έχει την εξαίσια μαγεία του. Ακόμα και το τελευταίο λεπτό σε αυτό το κομμάτι είναι άρρωστο, με τα υστερικά ουρλιαχτά μιας γυναίκας να έχουν τον πρώτο ρόλο. Όλα τα κομμάτια χρήζουν πολλαπλής ακρόασης, δε γίνετε να ακούσεις λιγότερες φορές κάποιο. Στα συν του άλμπουμ είναι η παλιομοδίτικη παραγωγή που έχει γίνει, ταιριάζει τόσο με το περιεχόμενο που την νιώθεις σαν να είναι το έκτο βασικό μουσικό όργανο.
Η Αιώνια αναζήτηση είχε ξεκινήσει από το 1984 μέσα από την προσωπική Κόλαση του καθενός. Οι φωνές των έκπτωτων αγγέλων ακούγονται τόσο ονειρικά σε αυτό το άλμπουμ όσο και στα επόμενα πονήματα, είναι δύσκολη η ζωή έξω από τους «ουρανούς». Υπάρχουν επιλογές: «Καλύτερα βασιλιάς στην Κόλαση παρά δούλος στον Παράδεισο» όπως είπε κάποτε και ο μεγάλος John Milton στο «Απολεσθείς Παράδεισος». Επιλογή αγαπητοί μου. Ούτως ή άλλως κάτι δε μας έχουν μάθει οι δάσκαλοι Austin Osman Spare, Aleister Crowley και Carlos Castaneda οι όποιοι παρεμπιπτόντως είναι και οι πιο έντονες επιρροές του Καουμπόη στον στιχουργικό τομέα. Κτίρία πέφτουν το ένα μετά το άλλο, το σύμπαν καταρρέει και αυτός ο άνθρωπος συνεχίζει να βγάζει μαγευτικές μελωδίες με την αιθέρια φωνή του για να σου δώσει το έναυσμα να ονειρευτείς για μια ακόμη φορά. Αυτό το συγκρότημα μου ανοίγει πληγές, με κάνει να ψάχνομαι για να βρω την άκρη σε αυτό το γαϊτανάκι που ξεκίνησαν οι προαναφερθέντες συγγραφείς. Ίσως κάποιοι από εμάς που ακούμε αυτή την μπάντα να ονειρευόμαστε μέσα από ρομαντικά ταξίδια της ψυχής μας, τουλάχιστον εμείς που βλέπουμε μακροπρόθεσμα ίσως δούμε το τέλος. Την συνέχεια της πτώσης και την τελική της μορφή, το Σκότος.
Οι Fields Of The Nephilim είναι υποτιμημένο συγκρότημα, δυστυχώς. Αυτό οφείλεται στην αντικοινωνική προσωπικότητα του Καουμπόη και στο γαμημένο θάψιμο που πέφτει από τους «γότθους», τις αδερφές και τις χαζογκόμενες που επειδή ο Καουμπόης έβαλε ακραία μεταλλικά στοιχεία στο “Elizium” μάτωσαν τα αυτάκια τους, βλέπετε. Τουλάχιστον είχε τα «καρύδια» να σταματήσει το 1991 πάνω στην εμπορική καταξίωση του και να ακολουθήσει πιο πειραματικούς δρόμους στο “Zoon”. Ούτως ή άλλως το απαιτούσε και το concept το όποιο δε πάει σύμφωνα με τα πόσα νούμερα πρέπει να βγάλω σε πωλήσεις αλλά με τη σωστή ηχητική επένδυση του. Οι Fields είναι έτη φωτός μακριά απ’ τους Mission και τις σημερινές εμπορικές μαριονέτες, Sisters Of Mercy οι όποιοι τους έθαβαν στο M’ era Luna festival το 2000. Μα καλά ρε ποζέρια της κακιάς ώρας, αδερφές και γκόμενες του «Σκότους»(μανούλα!!! Φέρε τον παπα Αντώνη και την θεία την καντιλαναύτρα με το λιβανιστήρι να ξορκίσουν αυτές τις «δαιμόνισσες») που ο Καουμπόης ακούει Slayer και Morbid Angel?!Ρε ουστ!!!


The Cascades: Corrosive Mind Cage
Όταν με προμηθεύουν κάτι καλά φιλαράκια με τέτοια album, νιώθω τυχερός που τους έχω δίπλα μου στη δουλειά για το περιοδικό. Ειδικότερα μιας στήλης τέτοιας που χρειάζεται αρκετό χρόνο για να δημιουργηθεί. Ευτυχώς μου έχουν δώσει πολλές δισκάρες, άρα θα έχουμε να γράφουμε για αυτή τη στήλη για αρκετά –θέλω να πιστεύω- τεύχη ακόμα.
Οι Cascades είναι απ’ τα group που με εντυπωσίασαν απ’ το πρώτο άκουσμα με το απλοϊκό τους gothic rock. Το σύνολο τους βέβαια περιλαμβάνει και «βιομηχανικές» πινελιές, οι όποιες δίνουν έναν πιο μεταλλικό ήχο και συνάμα δημιουργούν στα κομμάτια ένα πιο ευθύ χαρακτήρα. Χαρακτηριστικό κομμάτι με επιρροές από industrial είναι το “hexen einmaleins”, το οποίο θα το χαρακτήριζα ένα γρήγορο industrial/Goth κομμάτι. Μη φανταστείτε όμως ότι μιλάμε για βιομηχανική φάση ministry, εδώ έχουμε να κάνουμε με επιρροές από την ξεπέτα των πρώτων, Rammstein. Σε κομμάτια όπως “Life Is A Fiction”, “Page One”, “Ultrasonic” και “Lost And Found” διαπιστώνουμε ότι οι επιρροές από παλιό gothic δίνουν και παίρνουν με κορύφωση τα μελωδικά refrain και την εξαίσια δουλειά που έχει γίνει στις κιθάρες. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στο rhythm section και αυτό γίνετε αντιληπτό σε κομμάτια όπως τα “Avalon” όπου στο συγκεκριμένο έχουμε και πλήκτρα τα όποια παραπέμπουν σε…Deep Purple. Το “Sundown” με την σειρά του έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η μπάντα αυτή μπορεί και χωρίς τα ρυθμικά κομμάτια, σε αυτή την σύνθεση η ατμόσφαιρα από το σύνολο των οργάνων είναι κατανυκτική. Στο παραπάνω κομμάτι ο τραγουδιστής δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στις «χαμηλές». όλα τα κομμάτια έχουν κάτι διαφορετικό να σου δείξουν σε αυτό τον δύσκολο χώρο που ονομάζεται σύγχρονο gothic rock. Απ’ την άλλη, η παραγωγή έχει γίνει με τέτοιο τρόπο που προσθέτει όγκο, και συνεπώς ένα πιο ακραίο μουσικό χαρακτήρα στο αποτέλεσμα(Μάλλον πρέπει να είναι «δικοί» μας αυτοί, τα ακούτε λούγκρες?).