Δισκοκριτική Limbonic Art

Limbonic Art-“Legacy Of Evil”
Οι Limbonic Art επέστρεψαν μετά από κάτι χρόνια στο μαυρομεταλλικό μουσικό στερέωμα. Μετά από τόσο καιρό, θα αναρωτιέται ο μέσος black metaller τι έχουν να μας προσφέρουν κάποιοι που ήταν χαμένοι στο χρόνο. Ένα θα σας πω: Το “Legacy of evil” είναι βγαλμένο από την άβυσσο, κάτοικοι της οποίας είναι εδώ και πάνω από δέκα χρόνια οι δημιουργοί του.
Το “Legacy of evil” έχει μεγάλες διαφορές από τους δυο τελευταίους δίσκους των Art. Είναι πολύ πιο άμεσο όσον αφορά τα μηνύματα που θέλει να δώσει, όσο και μουσικά. Η μουσική είναι ένα κάρμα από thrash/death/black, με το black metal βέβαια να είναι κυρίαρχο και τα υπόλοιπα είδη να το συμπληρώνουν. Το άλμπουμ έχει πολύ λίγα ηλεκτρονικά στοιχεία σε σχέση με τους προκατόχους του και οι ατμόσφαιρες είναι περιορισμένες. Τo εναρκτήριο “A cosmic funeral of memories” προειδοποιεί για τον όλεθρο. Οι κιθάρες έχουν τον πρώτο λόγο στο δεύτερο κομμάτι του δίσκου, υπάρχουν riff τα οποία είναι σε Kreator και Destruction ύφος με ένα περιτύλιγμα από την black metal ατμόσφαιρα των L.A.. Στο “Grace by torments” ο Daemon βρυχάται μέσα από το σκότος της νύχτας με συνοδεία μελωδιών που βγαίνουν από τις κιθάρες και τα λιγοστά πλήκτρα. Σειρά έχουν τα σαρωτικά “Infernal Phantom Kingdom”, “Legacy of evil”, “Lycanthropic tales” και “Nebulous dawn”, το απόκοσμο black metal στο ζενίθ του. “Seven doors of hell”, ένα κομμάτι με στοιχεία απ’ το “Moon In Scorpio” αλλά και από το “Ad Noctum” όσον αφορά την ατμόσφαιρα και την ταχύτητα αντίστοιχα, το Slayerικο solo που υπάρχει είναι…όλα τα λεφτά. Το “Twilight Omen” που ακολουθεί είναι ένα κομμάτι…περίεργο για δαύτους. Έχει μια τρίλεπτη εισαγωγή με πλήκτρα σε στυλ κλασσικής μουσικής και μια χορωδία από πίσω να ψέλνει, σε μια φάση ο Daemon την συνοδεύει με brutal και χαμηλότονα φωνητικά. Πάνω στα 3+ λεπτά επέρχεται καταιγίδα από riffs που θυμίζουν Kreator και drums που βαράνε αλύπητα.”Unleashed from Hell” και…τα μυαλά στα κάγκελα!Riffs που θυμίζουν Slayer και έναν Daemon που βγάζει το άχτι του πάνω στο μικρόφωνο, ένα κομμάτι ότι πρέπει για να τελειώσει ένα τέτοιο άλμπουμ.
Old School ήχος, επικές πινελιές, διαβολικές ταχύτητες, απόκοσμες ατμόσφαιρες και ανίερες κιθάρες συνθέτουν ένα άλμπουμ που σημαίνει την επιστροφή κάποιων που ήρθαν να βάλουν τα πράματα στη θέση τους. Είμαι της γνώμης ότι η επιβολή της τάξης έχει αρχίσει στο είδος. Τα νέα στοιχεία που έχουν ενσωματωθεί στον ήχο των L.A. έχουν απογειώσει το αποτέλεσμα. Οι επιρροές thrash και death μέσα στο black metal, το κάνουν ακατέργαστο και θηριώδες. Οι Limbonic Art πέτυχαν το πείραμα, όμως θα είμαι αυστηρός με τον βαθμό. Περιμένω ακόμα περισσότερα, μιας και είμαι απ’ αυτούς που δεν έχουν ξεπεράσει τα μεγαλεία του “Moon in scorpio” και “Ad Noctum”. Εγώ όμως έχω να ρωτήσω κάτι άλλο: Που ήσασταν χαμένοι τόσα χρόνια?! Helcome back…
Γιατί να το αποκτήσετε: Εμένα προσωπικά μου έλειψε αυτή η χαοτική ατμόσφαιρα, εσάς?
Site:
8/10
Υ.Γ.: Καιρός να γυρίσουν και κάποιοι άλλοι…