Δισκοκριτική Judas Priest

Judas Priest-“Nostradamus”
Οι Ιερείς επέστρεψαν. Το θέμα που τίθεται είναι, τι έχουν να μας προσφέρουν. Όλα αυτά τα χρόνια, μ’ έχουν απογοητεύσει με τις μέτριες δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει.. Μου έχουν δημιουργήσει ένα αίσθημα ανασφάλειας, όποτε ακούω ότι θα συνθέσουν νέα κομμάτια. Πάντα φοβάμαι ότι δε θα κυκλοφορήσουν κάτι αξιόλογο, δε θα μπορεί καν ν’ ανταγωνιστεί τις παλαιότερες δουλειές τους. Δεν θα μπορεί ν’ αγγίξει αυτή την θαυμάσια ατμόσφαιρα του “Screaming for vengeance”, τις θεόρατες συνθέσεις του “Defenders of the faith” ή το εκπληκτικό και αψεγάδιαστο διαμάντι της μουσικής μας, “Painkiller”. Το “Nostradamus” δε θα το προσεγγίσω με επιφύλαξη κι ούτε θα το κρίνω αν είναι το νέο “Painkiller”, αυτές έχουν μείνει ως αναμνήσεις στα βάθη του μυαλού του κάθε metaller. Τι είναι το “Nostradamus”? Το “Nostradamus” είναι κάτι καινούριο για τους Judas Priest. Ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει στην τριαντατετράχρονη καριέρα τους και αυτό μ’ έκανε ν’ αναφωνήσω «Επιτέλους».
Η εισαγωγή(“Dawn of creation”) του άλμπουμ σηματοδοτεί μια νέα αρχή για τους Judas Priest, μια αναγέννηση από τις στάχτες τους. Να σημειώσω ότι το άλμπουμ περιέχει οκτώ κομμάτια κάτω των τριών λεπτών. Το “Prophecy” μπαίνει δυναμικά και σε βάζει στο heavy metal ντελίριο που τόσο πεθυμήσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Η φωνή του Halford αγγίζει την τελειότητα, καταλαβαίνει ότι δεν τον έχει επηρεάσει ο χρόνος. Το “Revelations” που ακολουθεί είναι ένα mid tempo κομμάτι, με επικό τόνο, ένα χαρακτηριστικό που μας είχε λείψει από τους Priest τα τελευταία χρόνια. Ο τρόπος που έχει γίνει η σύνθεση του κομματιού ταιριάζει πλήρως με τον τίτλο. Στο “War” έρχεται ο πόλεμος, ο Scott δίνει το έναυσμα με τον ρυθμό που παίζει στα drums. Ο Rob ερμηνεύει επικά τους στίχους και τα ειδικά εφε τελειοποιούν το αποτέλεσμα. Μετά το μελωδικό “Sands of time”, έρχεται το “Pestilence and plague”. Ένα κομμάτι με καλπάζοντα ρυθμό στα drums και η μουσική στο σύνολο της, μια εκπληκτική σύνθεση με λιτά φωνητικά. Το “Death” είναι ένα κομμάτι με αργό ρυθμό και με κατανυκτική ατμόσφαιρα. Τα φωνητικά του Rob διακατέχονται από ένα έντονο μυστήριο και μια σκοτεινή υφή, έτσι όπως αρμόζει σ’ ένα κομμάτι με τέτοιο τίτλο. Το “Peace” που ακολουθεί είναι ένα ευχάριστο διάλλειμα, γιατί το επόμενο (“Conquest”) σε παρασέρνει, μιας και είναι ένα δυναμικό κομμάτι με αρκετές αλλαγές στη σύνθεση του. Εκπληκτική μπαλάντα είναι το “Lost love” που ακολουθεί, πραγματικά σου αγγίζει την ψυχή, σε κάνει να αναπολείς παλιές ιστορίες, θαμμένες μες στο μυαλό σου. Το τελευταίο κομμάτι του πρώτου cd ονόματι “Persecution” είναι το πρώτο γρήγορο κομμάτι του άλμπουμ το οποίο ξεκινάει με ένα εντυπωσιακό drumming του Scott και τον Rob να δίνει τα ρέστα του. Το πρώτο cd φτάνει στο τέλος του.
Το δεύτερο cd ξεκινάει με μια εισαγωγή(“Solitude”), μια instrumental σύνθεση με πλήκτρα. Το κομμάτι “Exiled” που επέρχεται, είναι μια περίεργη σύνθεση χαμηλών τόνων με πολύ όμορφα φωνητικά από τον Halford. Το “Alone” που ακολουθεί είναι μια σύνθεση επίσης χαμηλών τόνων με αρκετές αλλαγές, βασικά σε πιάνει μαλάκα. Η κορόνα που κάνει ο Rob πάνω στο τελευταίο λεπτό είναι όλα τα λεφτά. Στη συνέχεια έχουμε άλλο ένα κομμάτι του λεπτού με ακουστική κιθάρα να συνοδεύεται από τα φωνητικά του Rob. Το “Visions” που επακολουθεί, είναι ένα ρυθμικό κομμάτι με φωνητικά που αλλάζουν συνεχώς ύφος και μουσικά σου δείχνει πώς να παίζεται ένα απλό heavy metal κομμάτι. Το επόμενο κομμάτι που φέρει τον τίτλο “Hope” είναι ένα ακόμα ήσυχο διάλλειμα. Το “New beginnings” είναι ένα ακόμη περίεργο κομμάτι για Priest, ξεκινάει με ακουστικές κιθάρες και μετά μπαίνουν και οι ηλεκτρικές. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την πεμπτουσία της φωνητικής ερμηνείας, δεν πιάνεται ο τύπος. Ένα κομμάτι με αρκετές αλλαγές(και αυτό!) στη σύνθεση του. Άλλο ένα ευχάριστο και ήσυχο κομμάτι με συνοδεία μπάσου και μελωδικά φωνητικά, ένα ακόμα διάλλειμα. Το “Nostradamus” ξεκινάει με επικό τρόπο, με τον Rob να κάνει τον…Παβαρόττι. Καλά διαβάσατε. Μετά επέρχεται ο όλεθρος, ένα γρήγορο κομμάτι γεμάτο με ενέργεια και δυναμικότητα. Αλλάζει όλο το σκηνικό του άλμπουμ και εσύ μένεις με ανοικτό το στόμα. Το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ(“Future of mankind”) ξεπερνάει τα οκτώ λεπτά και ξεκινάει και αυτό με επικό τρόπο. Τα φωνητικά τσακίζουν κόκαλα και σε συνεπαίρνουν με το συναίσθημα που εκφράζουν.
Όπως καταλάβατε, δεν αναφέρθηκα καθόλου στην κιθαριστική δουλειά που έχει γίνει. Το έκανα γιατί θα γινόμουν αρκετά τετριμμένος και πολύ φλύαρος αν το έκανα σε κάθε κομμάτι. Έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ που η κιθαριστική του δουλειά είναι από τις καλύτερες που έχουν επιδείξουν οι Downing και Tipton από την εποχή του τεράστιου “Painkiller”, δυναμικά riff που ξερνούν φλόγες και δισολίες που σου θυμίζουν τα Jurassic years. Τα solo είναι εξαιρετικά δουλεμένα και λιγοστά. Το συναρπαστικό με αυτό το εξαιρετικό άλμπουμ είναι ότι έχει την αίσθηση του μέτρου, δε θα ακούσεις φλυαρίες. Θα ήθελα ν’ αναφερθώ και στο δίδυμο Hill-Travis όπου οι τύποι ξέρουν τι να δώσουν σε κάθε κομμάτι για να το κάνουν βαρύ, είτε αυτό είναι μπαλάντα, είτε ένα δυναμικό κομμάτι. Βεβαία δε γίνετε να ξεχάσω τον κύριο με την πέρα από κάθε όρια ποιοτική φωνή ονόματι Halford, απέδειξε για μια ακόμη φορά γιατί πρέπει να είναι δίπλα στους Ronnie James Dio, Ozzy Osbourne, Lemmy και Bruce Dickinson. Πραγματικά ένας χαρισματικός frontman που έχει ασκήσει επιρροή σε όλη την μεταλλική κοινότητα. Οι Judas Priest επέστρεψαν με ένα εκπληκτικό και αψεγάδιαστο άλμπουμ. Μια δουλειά με 22 κομμάτια απίστευτης ποιότητας και τελειότητας. Οι Ιερείς γύρισαν πάλι στο Ναό τους. Τους Καλωσορίζουμε!
Γιατί να το αποκτήσετε: Γιατί είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί αυτό τον καιρό στην αγορά. Ακόμα εδώ είστε?
Site:
10/10