Μόνιμη Στήλη-Masterpieces

ABRAXAS: “Tomorrow’s World”
Label: Limb Music Records

Είναι η εποχή που οι Helloween, Rage, Running Wild και οι λοιπές Power Metal μπάντες έχουν φτάσει το ιδίωμα στην κορυφή. Όλες οι εταιρίες ψάχνονται, για να βρουν τις νέες κολοκύθες ή τους νέους πειρατές. Ειδικά, η Limb Records είχε ξεκινήσει τρελό κυνήγι. Έτσι βρίσκει κάποια παλικάρια που έπαιζαν στο στυλ των κολοκύθων, τους Abraxas. Αυτοί οι νεαροί Τεύτονες είχαν τη σωστή συνταγή για να πετύχουν.
Το “Tomorrow’s World” είναι απ’ τα καλύτερα power metal άλμπουμ που έχω ακούσει, δίσκος με φοβερή ενέργεια και πάθος για την μουσική. Κομμάτια όπως “Cry Of The Nature”, “Explorers”, “Dreamer’s Island”, “Dream Dealer”, “Signs”, Euphoria”, “Crusader’s Prayer” και το πορωτικότατο “Gates To Eden” είναι μερικές απ’ τις συνθέσεις που δείχνουν ότι αυτό το άλμπουμ, δεν θα περνούσε απαρατήρητο από κανέναν ορκισμένο power metaller. Σε όλο το άλμπουμ τον πρωταρχικό ρόλο έχουν οι κιθάρες οι όποιες πραγματικά «ζωγραφίζουν» με τις υπέροχες μελωδίες που διανθίζουν τα κομμάτια. Το μπάσο μαζί με τα drums είναι σαν πυροβολαρχία σε πόλεμο, διατηρώντας τον καλπάζοντα ρυθμό σε κάθε κομμάτι. Απ’ την άλλη, ο τραγουδιστής έχει τρομερά χαρίσματα, η φωνή του μελωδική και συνάμα εκεί που χρειάζεται, άγρια.
Το “Tomorrow’s World” είναι ένας δίσκος χωρίς υπερβολές, κάτι που τον χαρακτηρίζει είναι η ωριμότητα και η μουσική δεξιοτεχνία των μελών. Όμως, τόση ώρα δε σας έχω αναφέρει επιρροές. Οι Abraxas κυμαίνονται ανάμεσα στους Helloween και Europe με έντονες επιρροές από Crimson Glory. Ο τραγουδιστής έχει σίγουρα αριστερά και δεξιά απ’ το κρεβάτι του, τον Kiske και τον Midnight σε εικονίσματα. Αυτός ο συνδυασμός είναι σκέτος δυναμίτης! Από τους Σουηδούς, έχουν πάρει τις βάσεις για την δομή των κομματιών και από τους Helloween, τις ονειρεμένες μελωδίες και την εμπορική παραγωγή. Επιπλέον, διαφαίνεται και μια progressive αισθητική στα κομμάτια “Euphoria” και “Crusader’s Prayer”. Πολύ ωραία δε σας φαίνονται αυτά? Όμως κοιτάξτε τι χαλάει όλη αυτή την όμορφη εικόνα.
Η Limb Records δεν έδωσε σχεδόν τίποτα για να προώθηση της μπάντας. Η διανομή που έκανε ήταν πραγματικά για τα μπάζα, τα Distributions που κάνουν τα fanzine’s ίσως να είναι καλύτερα. Δε σας κάνω πλάκα. Μετά, εκείνοι οι «Κύριοι» είχαν την εξής απαίτηση: Η μπάντα έπρεπε να πουλήσει μια ορισμένη ποσότητα στην Ιαπωνία, με τέτοια μηδαμινή προώθηση. Το αποτέλεσμα ήταν οι Γιαπωνέζοι να μην «τσιμπήσουν». Στην Ευρώπη τα πήγαν καλά και αυτό οφείλεται στην προώθηση που έκαναν οι ίδιοι με δικά τους φράγκα. Μετά απ’ όλα αυτά, η εταιρία δεν έμεινε ικανοποιημένη και έριξε όλο το φταίξιμο στο γκρουπ. Η μπάντα απογοητεύθηκε, δε συνέθεσαν άλλο άλμπουμ και χάθηκαν απ’ το προσκήνιο. Όμως για την Limb μιλάμε, που της ταιριάζει το γνωμικό: Τι έχεις Limb, τι είχα πάντα.

WARDOG: “A Sound Beating”(1999)
Label: Metal Blade Records
Tom Gattis: Guitars & Vocals
Chris Cattero: Bass & Backing Vocals
Paul Sullivan: Guitar
Eric Bongiorno: Drums & Backing Vocals
Produced By Nelson Ayres, Mike Goldberg, John Herrera & Wardog

Οι Wardog, κι αν ήταν παραγκωνισμένοι. Αυτά τα «πολεμικά σκυλιά» κατάγονται από το Phoenix των Η.Π.Α. και παίζουν power metal. Τον συγκεκριμένο δίσκο τον αγόρασα σε μια περίοδο που πραγματικά είχα «μπουχτίσει» από τις γνωστές καραβάνες του ιδιώματος οι όποιες «σερβίριζαν» στην αγορά νερόβραστα δισκάκια, έτσι για να βλέπουμε ότι υπάρχουν (βλ. Running Wild, Gamma Ray, Angra, Crimson Glory κ.α.). Εν κατακλείδι, το power metal δεν πέρναγε και τις πιο όμορφες μέρες του. Κατά την γνώμη μου, αυτό οφειλόταν στο συνεχές κοπιάρισμα των παλιών Helloween και στον φόβο των παλιών συγκροτημάτων να πειραματιστούν με νέα στοιχεία. Και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, υπήρχε μια πολύ σπαστική εμμονή στις εμπορικές παραγωγές και μελωδίες. Οι Wardog όμως με είχαν εξέπληξει πολύ ευχάριστα.
Από το πρώτο μόλις κομμάτι, η μπάντα φαίνεται να μην αστειεύεται. Το “Welcome To The New Underground” είναι μια χειμαρρώδης σύνθεση με έντονες Annihilator αναφορές, κυρίως στις κιθάρες. Ένα αρκετά γρήγορο συναυλιάκο κομμάτι. Τα “Changing The Guard”, “C.I.A.”, “Pain My Prisoner”, “A Stronger Poison” και “Sniper” διακατέχονται από μια Heavy στιβαρότητα και μια power metal αισθητική, ένα πάντρεμα ειδών που σε κάνει να ψάχνεις για χαρούμενες μελωδίες. Στο “A Sound Beating” ακούμε τον Tom να τραγουδάει με χαρούμενο μελωδικό τόνο, σ’ ένα πραγματικά φοβερό κομμάτι. Το “Seven Minutes To Hell” το οποίο έχει «πνιγηρή» ατμόσφαιρα σ’ όλη τη διάρκεια του και έχει ένα ρυθμό βασανιστικό, που αισθάνεσαι σαν να βρίσκεσαι πραγματικά στην κόλαση. Βέβαια και σ’ αυτό τον δίσκο παίζει τον ρόλο της η Σιδηρά Παρθένα η όποια βάζει τις μελωδίες της στο πολύ γαμάτο “Dead Man Alive”. Να μη ξεχάσουμε να πούμε ότι οι τύποι σε δύο κομμάτια έχουν ως συνοδευτικό όργανο το μπουζούκι, του όποιου η παρουσία παίζει καταλυτικό ρόλο για την ατμόσφαιρα τους. Ως τελευταίο κομμάτι οι Αμερικάνοι διάλεξαν μια αρκετά γρήγορη και μικρής διάρκειας σύνθεση, το “Breakneck”. Το όποίο και σε αποτελειώνει. Αυτός ο δίσκος σφύζει από δύναμη, και όγκο, στοιχεία που τείνουν προς αφανισμό στον Power metal χώρο. Οι μελωδίες που υπάρχουν είναι μετρημένες και μη μελιστάλαχτες. Ακόμα να σημειώσω ότι οι μόνες έντονες επιρροές που υπάρχουν είναι από Pantera της πρώτης περιόδου (βλ. “Cowboys…”). Όσον αφορά τις εκτελέσεις των κομματιών, οι τύποι είναι απίστευτοι. Η δεξιοτεχνία στο μεγαλείο της.
Ο ιθύνων νους του γκρουπ Tom Gattis, είναι παλιά καραβάνα στο Αμερικάνικο power metal, μα ποτέ δεν αναγνωρίστηκε όσο του άξιζε. Βλέπετε οι περισσότεροι power οπαδοί εστίαζαν την προσοχή τους στα Ευρωπαϊκά συγκροτήματα με τις αιθέριες μελωδίες, τα φλύαρα πλήκτρα, τα απίστευτα κοπιαρίσματα σε κολοκυθόπαιδα και Stratovarius και αγνοούσαν συστηματικά το τι γινόταν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Για να κοιτάξουν απέναντι έπρεπε απ’ τη μια, οι Helloween να μειώσουν τις μελωδίες και συνάμα να κοιτάξουν προς Αμερική κι απ’ την άλλη οι Nevermore να «πατήσουν πόδι» στη Century. Πάλι όμως δεν υπάρχει ενδιαφέρον, εδώ 1/4 power metallers δεν έχει το “Ample Destruction” των Jag Panzer και το “March Of The Saint” των Armored Saint, οι Wardog θα άλλαζαν την κατάσταση?

IMMOLATION: “Failure for Gods”

Το βάρβαρο death metal ήταν ανέκαθεν Αμερικάνικη υπόθεση, αν και στην Ευρώπη υπήρχαν και υπάρχουν πολύ αξιόλογες μπάντες του είδους. Η αρχή όμως έγινε στην υποτιθέμενη Ινδία του Κολόμβου. Πως εξηγείτε αυτό? Πείτε απ’ τη μια, ότι αυτή η χώρα είναι μια πολυεθνική με κρίση ταυτότητας. Απ’ την άλλη, ο άγριος πουριτανισμός που τους δέρνει και το χριστιανικό καθεστώς που κυριαρχεί εκεί τόσα χρόνια. Αυτοί οι κοινωνικοί παράγοντες, ίσως είναι η αιτία επαναστατικών και βάρβαρων δημιουργιών. Η αρχή έγινε με τους Possessed, μετά ακολούθησαν οι Slayer και οι Death και καταλήξαμε στο φαινόμενο Morbid Angel. Το όποιο γέννησε τους Immolation και τόσους άλλους.
Οι Immolation εμπνέουν σεβασμό γιατί είναι απ’ τα λίγα συγκροτήματα που συνεχίζουν, χωρίς να απογοητεύουν τους οπαδούς τους. Από το πρώτα τους κιόλας βήματα, έδειξαν ότι δεν είναι τυχαίοι. Κατά την γνώμη μου το αποκορύφωμα τους είναι το “Failure For Gods”. Εδώ δεν έχουμε δίλεπτες εισαγωγές και ατμοσφαιρικά σημεία με πλήκτρα, οι Immolation χρησιμοποιώντας τις κιθάρες και τον σκέτο οδοστρωτήρα ονόματι rhythm section, κυκλοφορούν ένα απίστευτο δίσκο. Η κλασσική παιδεία τους στον Νοσηρό Άγγελο λειτούργησε άψογα και σε αυτό το πόνημα.
Το “Once Ordained” που ανοίγει τον δίσκο σε βάζει σ’ ένα death metal κλοιό από τον όποιο δεν υπάρχει διέξοδος, μιας και το αμέσως επόμενο κομμάτι ονόματι “No Jesus, No Beast” σε χτυπάει αλύπητα. Το ομώνυμο είναι και αυτό ένα γρήγορο κομμάτι, που στα μέσα έχει ένα τρομερό solo μπάσο, μιλάμε για απίστευτη αλλαγή. Στο “Stench Of High Heaven” το όποιο είναι σκέτος χείμαρρος, διαπιστώνουμε την κορυφαία τεχνική που διακατέχει αυτή την μπάντα. Σε αυτό το κομμάτι έχουμε ένα απ’ τα καλύτερα breaks στον death metal χώρο. Στα δύο τελευταία κομμάτια (“Your Angel Dyed” και “The Devil I Know”) η πώρωση χτυπάει κόκκινο! Οι κιθάρες με ελιτιστικές διαθέσεις «πλέκουν» βάναυσα riffs και σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα όργανα δημιουργούν μια κατάρα προς καθετί φωτεινό.
Οι δυνατότητες αυτού του γκρουπ είναι τεράστιες. Όλοι έχουν και κάτι να προσφέρουν εκεί μέσα. Για ποιον να πρωτομιλήσουμε? Ο drummer είναι ταλενταρα, τέτοια γυρίσματα δεν είναι και ότι πιο εύκολο. Ο μπασίστας κι αν είναι φοβερός, προσδίδει τόσο τεχνικά, τέτοιο όγκο. Οι κιθαρίστες κι αν είναι αριστουργηματικοί, η αβυσσαλέα σαπίλα που βγαίνει απ’ τους ενισχυτές τους είναι και ο «κορμός» των Immolation. Όσο για τα φωνητικά, ο τύπος βρυχάται μέσα απ’ την κόλαση του, ξεστομίζοντας απαγορευμένες λέξεις για τους καθημερινούς ανθρώπους. Η παραγωγή που έχει γίνει, καθορίζει γενικά τον ήχο που πρέπει ν’ ακολουθούν πολλά συγκροτήματα του είδους.
Το “Failure For Gods” είναι ένας δίσκος εμβαπτισμένος στη σαπίλα και την κατακραυγή των κοινωνικών βάσεων, αυτής της ψεύτικης υβριδικής κοινωνίας. Οι Immolation δε θέλουν πολύπλοκες ιστορίες με orks και σφαγές και δε ξέρω και εγώ τι άλλο, τα λένε απλά και ωραία: “No Jesus, No Beast”. Καήκαμε…

VED BUENS ENDE: “Written In Waters”(1995)
Label: Misanthropy Records
Line Up: Carl-Michael-Song, drums and percussion
Vicotnik: Grim Voice and Guitars
Skoll: Bass
Guests: Katrine S.- Vocals
Produced By Ved Buens Ende and Paal Klaastadt
Ο Δαίμονας ο ίδιος είναι αυτό το συγκρότημα. Ως που μπορεί να φτάσει η μουσική ως τέχνη στο μυαλό του ανθρώπου, ειλικρινά δε νομίζω να υπάρχει κάποιος που να θέτει όρια σε αυτό. Το metal γενικά, είναι σαν το σύμπαν, είναι τόσο χαοτικό συνθετικά. Ακούς τρομερά πράγματα από ανθρώπους που δε περιμένεις ότι θα είχαν τα κότσια να συνθέσουν κάτι τέτοια. Τέτοιοι άνθρωποι είναι και οι Carl Michael και Vicotnik των εκπληκτικών Black Metallers Aura Noir. Αυτά τα δύο τσογλάνια σχημάτισαν τους Ved Buens Ende και έπιασαν στον ύπνο όλο τον ακραίο κόσμο εκείνη την εποχή, με την κυκλοφορία του αριστουργηματικού “Written In Waters”.
Είναι ότι πιο τεχνικό και ψυχοφθόρο έχω ακούσει στο Black Metal, αυτός ο δίσκος λειτουργεί σαν ναρκωτικό μέσα μου, μου καίει τα σωθικά όποτε τον ακούω. Έχετε νιώσει αυτό το αίσθημα ποτέ? Αυτή η ναρκωτική αύρα που σε περιλούζει όσο ακούς το αδυσώπητο riffing του Vicotnik ο οποίος είναι επηρεασμένος από το μουσικό υβρίδιο που ονομάζεται Thorns. Νιώθεις τέτοια ψυχοπλακωτική πίεση όταν ακούς τον Vicotnik να γρυλίζει μέσα απ’ τη δικιά του άβυσσο, να σε καταρρακώνει με τους στίχους του και να σε καταντάει ερείπιο. Ο Carl δίνει σεμινάριο στα ντράμς, τέτοια πολυπλοκότητα με τόση τεχνική που να μη καταντάει βαρετή. Όμως και τα καθαρά φωνητικά του Carl είναι ένα απ΄ τα ατού του άλμπουμ, σε παρασέρνει σ’ ένα ντελίριο οδύνης και ψυχεδελικής ατμόσφαιρας, σχεδόν σε υπνωτίζει. Ο Skoll απ’ την άλλη, λειτουργεί ως σύνδεσμος μεταξύ του Carl και του Vicotnik, χρησιμοποιεί το μπάσο με τέτοιο τρόπο, δεν ακολουθεί απλώς τα ντράμς, φτιάχνει δικές του στοιχειωμένες μελωδίες που σε ρημάζει. Όλο αυτό το σύνολο ήταν σαν κινούμενη ατομική βόμβα, που ήταν έτοιμη να εκραγεί. Δε μπορώ να διαλέξω ένα highlight, γιατί θα αδικήσω τα άλλα. Είναι τόσο εκπληκτικά και ξεχωριστά όλα τα κομμάτια. Οι ρυθμοί ποικίλουν από κομμάτι σε κομμάτι, την μια ακούς mid tempo με καθαρά φωνητικά και μετά μεταμορφώνεται σε αδυσώπητο blast beat με τα γνωστά γρυλίσματα. Την μια η ψυχεδελική ατμόσφαιρα σε πνίγει και απ’ την άλλη τα γρήγορα σημεία σε κάνουν να χάσεις τον έλεγχο, με μελωδίες τόσο ηδονιστικές.
Αυτή ήταν ας πούμε η μεταρρύθμιση του Black Metal. Αυτή η αντίθεση μεταξύ της αλλόκοτης ψυχεδέλιας των Pink Floyd και των αργόσυρτων riffs των Thorns, έκαναν πολύ κόσμο που ασχολούταν με το underground να έχει χάσει τη γη απ’ τα πόδια του. Οι Ved Buens Ende τόλμησαν να κάνουν πειραματισμούς, χωρίς πλήκτρα. Κάτι που το απαιτούσε η εποχή. Ίδρυσαν μια σχολή η όποια ονομάστηκε Intelligent Black Metal με κυριότερους εκπροσώπους: Arcturus, Satyricon, Borgnagar, Mayhem (Reunion), Dodheimsgard. Όλοι αυτοί ακόμα θα έπαιζαν στο στυλ των Darkthrone. Δε θα υπήρχε καμία εξέλιξη. Ακόμα αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στην Κυρία του Σκότους, Diamanda Galas που τους «ξέθαψε» εκείνη την εποχή από τα αραχνιασμένα υπόγεια του Νορβηγικού Black Metal και τους έχωσε στην εταιρία της, Misanthropy Records. Να σημειώσουμε ότι η Diamanda έχει φέρει στο προσκήνιο συγκροτήματα όπως Primordial, Madder Mortem και πόσους άλλους. Οι Ved Buens Ende είναι και θα είναι ένα από τα πιο ριζοσπαστικά άρρωστα Black Metal συγκροτήματα που έχω ακούσει όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με αυτό το καταραμένο ακραίο στοιχείο του metal. Και όπως είχε πει κάποτε και η Κυρία Του Σκότους: «Οι Ved Buens Ende είναι ένα μαύρο ρόδο μέσα στην έρημο».